In dit vak heb je geen uren. Met dit vak ben je altijd bezig. Dat is wat het zo moeilijk maakt als mensen je vragen hoelang of hoeveel je er mee bezig bent; altijd.
Ik heb met mijn zoon de afspraak dat ik als ik thuis kom en hij ligt al te slapen dat ik nog even bij hem langs ga. Meestal slaapt hij door en als hij dan de volgende ochtend vraagt of ik bij hem langs ben gekomen dan vertel ik hem dat ik er ben bij hem ben geweest, over z’n wang heb gestreeld en dat hij dan lachte. En dat is wel zo maar sinds ik het verteld heb ligt hij op me te wachten of schiet hij wakker als ik binnen kom in zijn kamertje.
“Papa, je bent thuis…”, prevelt hij dan en legt z’n armen om mijn nek.
Hij lacht en slaapt verder door.
En ik herinner me dat ik als kind – en nu nog steeds- nooit echt doorsliep.
Ik hoorde het als iemand de trap op liep, als mijn vader thuis kwam of mijn moeder ging slapen. Als mijn broer Peter – met wie ik dezelfde kamer deelde – z’n burolamp doofde was dat meestal het signaal dat het écht al heel laat was en dat ik nu echt moest proberen om te slapen….Maar dat lukte niet. Nog steeds niet. Nog steeds gebruik ik de nacht om in een rusthouding de dag, het werk en het leven te overlopen en dan overkomt het me wel eens dat ik in slaap val.