Soms wordt je geconfronteerd met iemand die je zegt , “wat zou jij doen mocht de gsm niet bestaan?” Ik zou gelukkig zijn. Dat weet ik wel zeker. Want, hoe een fijne uitvinding het mobiele toestel ook moge zijn, sinds het bestaan van dat dingetje is er ook heel veel kapot gegaan in mijn leven. Mocht de gsm niet bestaan dan zou ik nu nog steeds met de moeder van mijn kind samen leven want een stomme sms was de start van een lange lijdensweg. Natuurlijk durf ik ook meer sinds het bestaan van de gsm. Een vrouw laten weten dat ze echt het einde van de wereld is is makkelijker verwoord in een sms-ke dan in het echte leven. Waar ik daarvoor bijna per ongeluk een relatie had kan je nu het slachtoffer bestoken met sms-kes waarin je haar schoonheid bezingt en voor je’t weet is er al liefde zonder dat je elkaar deftig gesproken hebt.   Dat is goed. Maar wat echt verschrikkelijk is dat ik – die heel slecht alleen kan zijn – dit toestel gebruik om uit de alleenigheid te ontsnappen. Als ik alleen ben bel ik dat het een lieve lust is. Helemaal te gek vind ik het handenvrij bellen; je kan met iemand praten, het geluid is fantastisch en ondertussen kan je van alles doen. En toch verlang ik soms weer naar de dag dat onnozel toestelletje niet heb. Dat je onderweg in een telefooncel moest gaan bellen als je al onderweg wilde bellen. Dat er naar mijn gevoel meer tijd en geduld was. Nu krijg je al commentaar als je niet binnen de tien minuten reageert op een berichtje. De wereld wordt stilaan bestookt met de wetenschap dat we d’r kanker krijgen van al dat mobiel bellen en draadloos gedoe, ook daar van. Misschien als ik het heb dat ik het ga geloven en zal denken, het is een logisch gevolg! Dood en geluk liggen heel dicht bij elkaar!