Ik zat in de kantine van Studio Herman Teirlinck en wist niet hoe het met me voort moest. Had het gevoel dat ik niks kon. Iedereen kon fantastisch zingen, dansen, instrumenten bespelen, spelen…en ik, ik stond met mijn handen in de lucht telkens er iemand wat zei. Dit hele acteursgedoe was niks voor mij. Ik ging er mee stoppen, ging met een vriend op een cruiseschip werken, ver weg van alles wat vlaamse walgelijke acteurs waren, dacht ik. Ik zat in de kantine van Studio Herman Teirlinck en schreef mijn frustraties in een boekje. Wannes Van de Velde was één van onze leerkrachten, hij gaf in die periode gitaar. Hij kwam naast me zitten en vroeg me wat ik aan het schrijven was. Ik las het hem voor. “Gij zé ne schrijver.”, lachte hij me toe. Ik vroeg hem wat zijn inspiratie was. Hij zei,”ik loop deur de stad, ik ben in een straat, op ’t einde van die straat is er ne muur, wat is er achter die muur? Denkt daar is over na?.” Hij stond op, gaf me een schouderklop.”En Perceval, ni opgeven, hé!” Zijn woorden waren grote waarheden aan kleine belletjes. Als acteur en regisseur en schrijver kwam ik hem soms nog tegen in de Gounod, het alreeds ter ziele gegaane acteurscafé, waar Wannes soms overdag de krant zat te lezen. Dan spraken we over theater, teksten, muziek, het leven en alles wat dat met zich meebrengt. Dikwijls herinnerde hij me aan ons gesprek in de kantine en dan vroeg hij me of ik nog “’t heilig vuur” had? De passie die nog is om dit vak voor het volle pond uit te kunnen oefenen. Hij volgde me, zelfs toen hij ziek was wist hij perfect waar en hoe ik bezig was. “’k Heb gelezen dat da nogal goe was.”, of, “ja ‘k heb da gehoord dat da ni zo goe was maar ge moet blijven oefenen, hé Perceval.” Deze ochtend is hij gestorven, ik zal hem zeker missen. “De Wim.”, zoals alleen mensen die hem heel goed kende mochten en durfde noemen. Dat heb ik nooit gedaan.