De Kroatische papa van een vriendje van mijn zoon begon te huilen.

“Voel me zo ongelukkig.”, duwde hij uit zijn grote lijf.

Na de oorlog is hij met z’n vrouw naar hier gevlucht. Ze wilden eigenlijk naar Zweden.

“België is beter.”, lacht hij, “hier geen streng regime.”. Ze hebben een zoontje, een vriendje van mijn zoon. “Hij is eenzaam. Heeft niet vele vriendjes.” En omdat ik dat weet komt zijn zoon regelmatig bij ons spelen.

Onlangs zei iemand  in een Engelse reeks op de Vlaamse televisie, “I don’t have the luxury of friends”. Wat door de Vlaamse ondertiteltolken – je weet wel die altijd te vroeg, te laat of helemaal geen ondertiteling bij het journaal geven – als “ik heb geen vrienden”. Ik denk er het mijne van want herkende me in deze uitspraak; inderdaad, vrienden hebben is een luxe en echte vrienden zijn heel dun gezaaid.

Dezelfde Kroatische papa van een vriendje van mijn zoon studeerde in zijn land chemie en is hier pijpfitter. Zijn diploma’s tellen hier niet. Nu heeft hij al zijn moed weer bijeengeraapt om opnieuw chemie te gaan studeren aan een hogeschool. Dat zal hij doen terwijl hij verder werkt want hij zag de cursussen en dit alles was niet nieuw voor hem. Hij was cum laude geslaagd in zijn land. Dat land wordt in stukken geschoten, hij is soldaat, moet vluchten en hier moet hij zelfs zijn kennis vergeten. Iets wat in je hoofd zit, en zelfs papieren bewijzen van hebt dat je de materie onder de knie hebt,  telt hier niet. Dat vind ik vreselijk achterlijk. Wat is het idee hier achter? Is het om onze hogescholen te laten vol lopen met al die mensen die gevlucht zijn? “Binnen twee jaar ben ik afgestudeerd en dan kan ik je buurman worden.”, zegt hij terwijl hij z’n enorme arme om mijn schouder legt. Ik vind het knap dat je van uit het niets terug naar boven krabbelt, ik bewonder deze mensen voor hun vechtlust. Ze zijn hier en in hun thuisland vreemden. Zij en hun zoontje spreken Nederlands. En dan zijn er nog idioten die leuzen als “aanpassen of opkrassen” op hun affiches durven printen of die van het bange economische klimaat waar we nu in leven handig gebruik om deze mensen te blijven uitsluiten van een maatschappij en daar vele ja knikkers voor vinden. Ze zijn vergeten waar ze zelf vandaan komen. En ik weet dat de Kroatische papa van een vriendje van mijn zoon er alles aan doet om voor hem en zijn familie hier een veilige thuishaven te bouwen – door dag in dag uit hard te werken – met een beetje vrienden en weinig eenzaamheid.