Tijdens de Open Monumentendag begon Perceval zijn monumententournee in Putte (bij Mechelen) ten huize Jozef Weyns – waar Bokrijk is uitgevonden. Meer zelfs, huize Weyns is zélf een aardig stukje Bokrijk.

De woonst Ter Speelbergen is een dot van een Kempense hoeve. Ze is opgetrokken uit gerecycleerd materiaal uit de buurt. De trap komt uit een kasteel van De Merode. Wie hem afloopt, krijgt de indruk naar beneden over te hellen – wat ook klopt, want de treden zijn ingekort om in een familiewoonst te passen.

De stenen deurornamenten waren overtollig in het klooster van Opgrimbie, waar Weyns advies leverde aan wijlen koning Boudewijn. En dan is er nog een indrukwekkende dwarsbalk, waar het jaartal ‘1741’ in gekrast is – ook al afkomstig uit een of andere hoeve of kasteel.

Perceval typeert Weyns in zijn vertelling als een Don Quichote die het opneemt tegen de betonboeren. Die willen het verleden weghalen, terwijl hij net voor ‘zijn geliefde volk’ zoveel mogelijk moois probeert te behouden. In het verhaal ontmoeten troebel nationalisme en goedbedoelde volksverheffing elkaar.

De vertelling begint in de schuur, waar Perceval/Weyns in suppoostenkostuum het verleden bezingt. Hij is de bouwer, ‘op zoek naar hoe het was’. Vanuit de lucht zweeft hij over zijn aanbeden land. Overal zijn gebouwen verdwenen, maar dit is ‘zijn nest’. Hij houdt het zelfs letterlijk in zijn hand.

Daarna troont Perceval zijn gehoor over de binnenplaats naar de bovenverdieping (opgepast: verraderlijke trap!). Voor de haard met daarop een schilderij van mevrouw Weyns – ‘Paula, uit Schriek’ – gaat het relaas verder. In dit deel mengt de acteur getuigenissen op klankband. Ze zijn afkomstig uit de levensbeschouwing die Weyns in zijn testament achterliet.

Andermaal blijkt een grote gedrevenheid. En een grote liefde en veel nestgevoel. (gse)

‘Mijn hart’ van Stefan Perceval. Gezien in Putte op 14/9.

www.hetpaleis.be