Moederkesdag in Antwerpen. Ja, hier is het altijd op 15 augustus moederdag. Al sinds 1913. Ben vanmorgen met mijne zoon over de Rubensmarkt gewandeld. We hebben een ijsje gegeten, een wafel met slagroom en gefantaseerd over prinsen en prinsessen.En we zijn er uit gekomen; ze bestaan! In ieder geval, op de Rubensmarkt.

De rest van de dag heb ik alleen doorgebracht. Hier was geen vrouw om te vereren en mijne zoon was naar zijn moeder. Mijn buren vierde in grote getalen hun respectievelijke moeders in hun respectievelijke en heel ordelijke tuinen. Mijn moeder wil niet gevierd worden. Niet vandaag, niet op andere dagen. Ze ziet het nut er niet van in. Ze wil ons niet tot last zijn. Ze heeft zelfs haar begrafenis al helemaal geregeld, betaalt en heel den hutsekluts,  zodat we ons daar ook niet mee moeten bezig houden.

“Da’s alleen maar last.”, zegt ze dan.

En ja, ik laat haar dan met rust want het heeft geen zin om mensen ergens in te forceren…

Bullshit natuurlijk als je ziet hoe fijn het is om tussen familie en vrienden te zijn. Ook dat heb ik zelf pas op latere leeftijd gerealiseerd. Toen ik zag hoe mensen het gezellig konden hebben en hoe ze je daar zelfs op uitnodigen om er aan mee te doen. Ik hoop dat later mijn zoon, misschien nog wel andere kinderen, altijd bij me binnen springen met hun kinderen en vrienden. En daar hoeft het geen moederkesdag voor te zijn.  Gewoon omdat het gezellig is en geen last.