Het nieuwe theaterseizoen staat voor de deur. Elk jaar weer smijten de grote en kleine gezelschappen met glossy soms arty soms knulligy boekjes naar je hoofd waarin ze hun nieuwe seizoen voorstellen. Elke voorstelling is alvast uniek  – en dat geloof ik ook – elke cast is top – en dat geloof ik omdat elke mens op zich uniek is, wat zou acteurs minder uniek maken?- en vele voorstellingen worden zo samen gevat dat het kan gaan over niks en misschien ook wel iets. Gisteren was ik op een huwelijk en de bruidegom, een jonge leraar, vertelde me dat hij nooit met zijn kinderen een voorstelling bij woont omdat het allemaal te duur is. En dat is wat ze vergeten te vertellen in hun boekjes, het is te duur. En natuurlijk worden er inspanningen geleverd door al die gezelschappen om “een zo breed mogelijk publiek” te bereiken maar we zitten in een fucking economische crisis en dat zullen we geweten hebben. In theater kan je alle kanten uit, dat is een voordeel. Maar als we het voorbeeld van onze noorderburen gaan volgen waar er straks een grotere return van het gezelschap wordt gevraagd, en ongetwijfeld zullen we dat voorbeeld gaan volgen want zij volgen het Amerikaanse model en dat volgen we allemaal na een tijdje of is dat u nog niet opgevallen?, dan zit er geen volk meer onze zalen als we nu niet beginnen met van jongs af alle maar dan ook alle lagen van de bevolking aan te spreken met theater in al zijn verschillende vormen. En ik heb het hier niet over een sporadisch bezoekje aan de theaters maar maak van theater en wat dat met zich meebrengt nl., een gevoeligheid voor beeld en taal,  iets wat wordt opgenomen in het lessenpakket van ons onderwijs. Er zijn acteurs, veel te veel, zet ze dagdagelijks in op scholen zodat ze de wortels van een toekomstig publiek kunnen beïnvloeden want als na de centen ook de interesse wegvalt voor beeld en taal in de vorm van een theaterbezoek of toch tenminste iets waar je je kont voor moet opheffen dan hebben we het nu al verloren.

Dit jaar maak ik een project in een school voor buitengewoon onderwijs in Kortessem, “de Dageraad”. Daar zal ik met jongeren die al gestigmatiseerd zijn voor en door een maatschappij stap voor stap ontdekken hoe beelden en taal je leven verrijken. Het zal niet over een virtuositeit gaan, het zal ook geen aapjes-kijken show worden maar het gaat over mensen en wat er in hen leeft en hoe ze dat tot uiting kunnen laten komen. Ik weet, het is maar een streepje in een landschap, het is zo uitgeveegd maar ik hoop er een beweging mee in gang te trekken die uiteindelijk fundamenten voor een toekomstig “nieuwsgierig” publiek legt.

Godverdomme.