Bijna drie jaar geleden maakte ik voor Het Paleis U bent mijn moeder. De taal bij U bent mijn moeder is als een boom die na twee honderd jaar wordt omgeblazen, sprokkelhout..

Taal, woorden, ze geven ons geluid, heel soms een betekenis. Sommigen onder ons kunnen ontzettend goed met woorden om, praten dat het een lieve lust is, een lust. Net alsof praten ons in leven houdt.

Misschien praten we daarom zo veel? Of zou stilte ons ook in leven houden? Misschien hebben we angst dat het te stil zou zijn in ons leven? Laten we dan maar praten!

Vorige week is er in een land- hier ver vandaan – een vrouw terug gevonden die tien jaar van haar leven alleen in de jungle had doorgebracht. Ze had geen taal, liep krom als een aap, zei de reporter, en in de zelfde seconde lieten ze zien hoe de vrouw soep at met een lepel. Ze leert snel, dacht ik. Ze past zichzelf enorm snel aan. Net zoals de vrouw die ondertussen  van haar “jungle – zijn” een toeristische attractie had gemaakt  en met een professionele blik de voorbijgaande toeristen aangaapte pas ik me ook elke dag aan. Een energie, een sfeer, een woord, een blik, noem maar op, zetten me anders in een situatie; gelukkiger, triester, ernstiger, vrolijker…

En waarom zijn stilte en verdriet zo aan elkaar gemeten? In stilte huilen… Waarom praat je meer, fluit je zelfs een liedje, indien je kan fluiten,  als je gelukkig bent? Waarom kan het niet zijn dat je enorm gelukkig bent in de totale stilte? Er zijn codes in dit leven die niet voor iedereen dezelfde zijn maar waarom wordt dat zo slecht geaccepteerd? 

Nog vele vragen bij het begin van het geluid die wij taal noemen,

In januari van volgend jaar (2009) komt U bent mijn moeder een laatste keer terug in Het Paleis te Antwerpen.

Sien Eggers en Yves Senden zullen dan een allerlaatste keer deze voorstelling spelen.