Het is stil in mijn huis. Mijn buren berekenen met een vergrootglas hoe lang je onnatuurlijk kan doen alsof alles heel natuurlijk is. De sterielheid van een tuin. Ben wel benieuwd mocht er ooit eens een storm over hun biotoop woeden. Zouden ze dan alles beginnen te herstellen zoals het was of zouden ze het laten en de natuur haar werk laten doen? Misschien moet ik straks maar proberen om een plaatselijke cycloon te veroorzaken? Het zou hen waarschijnlijk niet eens opvallen…. Vandaag is een overgangsdag en het is stil mijn straat. Er zitten twee vliegen op mijn venster en koning Boudewijn is vijftien jaar geleden onderuit gegaan in Spaanse Motril. Het gekke was dat ik toen op rondreis was in Spanje toen hij daar de geest gaf. Enkele dagen voor zijn dood had ik nog naar het koninklijke domein staan kijken. Voor de rest is er geen reet te zien in Motril. Beetje later zaten we in de Siërra Nevada in een soortement van hippiekolonie en toen we daar wakker werden hoorden we dat onze koning overleden was. Mijn vader is hem gaan groeten op het paleis in Brussel. Mijn vader was een goede vriend van onze vorst. Toen Boudewijn hals over kop koning werd moest mijn vader, toen onderofficier bij de Belgische Marine, met zijn troepen voor deze vorst paraderen bij de verschillende “blijde intreden” in de grootsteden van dit land. Bij deze gelegenheden knipoogde mijn vader naar onze koning en – volgens de overlevering – knipoogde de vorst terug en zei,”ha, daar heb je Perceval weer!”. Het waren de dikste maatjes maar Boudewijn is nooit bij ons thuis geweest, althans niet in levende lijve. Maar als hij zijn verschijning op televisie maakte werd het muisstil in huis om op te vangen wat hij zei. Wat daarop volgde was een avond waarop we onze koning elk om beurt imiteerde en vooral zelf heel hard lachten. Niemand begreep deze spottende adoratie maar wij wel.

Ik begin te lachen en ga een pintje drinken en doorbreek de stilte die hier in huis hangt.