Ik zit op het internet. Meer dan ooit. Ben aan het zoeken voor mijn veel te veel aan werk en dan is het internet fantastisch. Je komt op een idee , een onderwerp en bovenaan links van je pagina “Google” je het en je weet meteen alles behalve…datgene wat je echt wil weten. Dat moet je dan meestal nog bij elkaar sprokkelen. En het klinkt misschien moeilijk maar dat is het niet, ik vind het fantastisch. Voor de rest heb ik geen of weinig vrienden behalve…op het internet! Facebook, hyves, noem maar op, via al deze kanalen wordt ik gepookt en bestookt met aanvragen tot vriendschap. Heerlijk met een grote K…Een k van kak want het zijn natuurlijk niet echt allemaal vrienden. Sommige ken je van ziens of heb je al eens wat mee gesproken maar echte vrienden zijn het niet. En dat klinkt misschien moeilijk maar dat is het niet, ik vind het fantastisch.

Toen ik als ober in het Crest Hotel werkte in Antwerpen moest ik ooit eens een receptie verzorgen in een obscuur achterkamertje van de één of andere datingclub. Deze mensen kende elkaar, we spreken van het jaar 1990, via de telefoon. De gezichten ontmoette de namen door middel van grote stickers op de deelnemers hun revers. Deze mensen hadden elkaar werkelijk doodgeluld via de telefoon maar keken elkaar als bange muizen aan toen ze elkaar voor ’t eerst zagen. Je kon de stilte aanraken. Ze kwamen in aanraking met elkaars werkelijke identiteit. En natuurlijk kan je vandaag nog gesofistikeerder  te werk gaan – dankzij het internet – om je identiteit zo maximaal mogelijk te vervalsen toch blijf ik het fantastisch vinden dat je toch al een beeld kan hebben van iemand –ookal is het niet echt.