Als de stilte je hart draagt

Dan loopt je lijf leeg.

Je woorden waren als een vlucht.

Diezelfde woorden en stem waren ooit de magneten waarmee we elkaar aantrokken.

Je gebroken stem alsof je je schaamde voor wie er naast je stond.

Ben vandaag naar een toneelstuk gaan kijken. Ja, wat doe je als je zelf niet speelt… De acteurs zwommen in een stuk dat geen enkele dramaturgische opbouw of wending kende. Dan vraag ik me af of het nu echt zo moeilijk is om tegen mensen te zeggen wat ze moeten doen of waarom ze dingen doen die ze doen. En terwijl ik dat bedenk weet ik dat dat moeilijk is; het benoemen der dingen. Zelf ben ik opgegroeid in een sfeer van schaamte waar door ik dingen verzwijg. Nog liever kronkel ik me door een piepklein gaatje om niks van alles te zeggen dan te zeggen wat er is. Maar nu niet meer. Ik weet niet hoe het komt. Ik heb de leeftijd bereikt waarbij ik de dingen bij naam noem. Nu ja, meestal moet je een beetje aan me trekken om te weten wat er aan de hand is maar dan zeg ik het wel. Een stortvloed.

En toch heel, soms zwijg ik liever. Zoals nu.