Mijne zoon heeft ne klasfoto.

Het is zijn eerste. De hele klas staat er op. Hij staat bij de juf. Ze heeft haar hand op zijn schouder. Hij piert met zijn ogen voor het felle licht. Dat heb ik ook altijd. De meeste kinderen zien er  heel gelukkig uit.  Mijn zoon verafgoodt zijn juf. Zo was er onlangs een schoolfeest en het enige wat hij deed was gaan kijken hoe zijn juf hotdogs maakte. Een attractie! We kochten ook een broodje en we kregen er één met twee worsten. De juf steeg met rasse schreden in zijn en mijn achting. Mijn zoon staat op de klasfoto en de enige vrouw waar hij zich voor haast staat achter hem. Het is mooie en lieve vrouw dus ik begrijp het wel. Ook ik heb nog steeds mijn eerste klasfoto. Ik stond ook bij de juf maar dat was meer omdat ik de enige jongen van de klas was. Ze moest me beschermen tegen veel vrouwelijk geweld. Nu ik er zo over nadenk ben ik wel meer dan eens de enige jongen van de klas geweest. Ook in de muziekschool was ik de enige jongen. Zou dat iets betekenen? Vast wel, mijn vriendin psychologe hier eens over aanspreken. Maar nu staat mijn zoon er dus op en bij ZIJN JUF. Ik werd vroeger ook altijd verliefd op de juf en later meestal op de juf die Nederlands gaf of biologie. Het eene omdat ik dat graag deed en er ook goed in was en dat maakte de band met de desbetreffende juf hecht en het andere omdat zij de vrouw was die me nu eindelijk uitlegde hoe het allemaal in elkaar stak. Soms zou ik willen dat ik even terug in de tijd kon gekatapulteerd worden om – als was het maar heel even-  naar de juf te kijken en schaamteloos van haar te houden.