The sky is the limit; Sneeuwitje, Asspoester,…Walt Disney’s manier van werken wordt in vele grote bedrijven gebruikt om ideeën te ontwikkelen. Het begint allemaal bij “het dromen”, het verlangen naar iets wat onbereikbaar lijkt. Deze dromen worden bekeken door de zakelijke hand en worden bijgestuurd naar wat er financieel haalbaar is. Pas daarna stelt hij z’n dromen voor aan mededromers om ze, binnen wat haalbaar is, af te werken tot het ons gekende resultaat.

Disney’s talent werd  erkend, zowel artistiek als financieel. Uiteindelijk werd the sky zijn limit. Hoe komt het dat iemand als Disney een afzetgebied vond? Omdat mensen hem juist gestuurd hadden? Omdat mensen in hem geloofde? Was Disney Disney geweest als hij niet het geloof en de steun had gehad in zijn projecten? Natuurlijk niet, hoe getalenteerd hij ook mocht zijn als niemand het had gezien dat hij een groot talent bezat dan had hij  misschien ergens op een sjofele zolderkamer geleefd.

In deze maatschappij is er weinig tot geen ruimte en tijd om plaats te maken voor iemands werkelijk talent of aard. Al te gauw worden we in vakjes gestopt waar we zeer moeilijk uitraken. Een enkeling durft, na zeer lange omzwervingen, wel eens bijna toevallig op zijn of haar werkelijke talent stoten. De meeste, zwerven even lang, ontdekken nooit hun capaciteiten. Soms heb je geluk en word je in een vakje gestopt waar je kan en mag over-leven. Maar soms kom je ergens waar je moet knokken om te mogen over-leven en waar je je zeker niet moet afvragen of je werkelijk “iets anders” kan dan wat je doet. Op den duur leg je je neer bij de situatie, ook dat wordt verwacht.

Toen ik enkele jaren geleden meewerkte in de Bourla schouwburg aan een eerste APGA (antwerps platform generatie armen) presentatie zag ik mensen die geknokt hadden in hun leven om een klein streepje leven te verwerven.

Niemand had hen ooit een compliment gegeven. Elk had hun verhaal, van hard tot hart waren hun levens verweven. Stotterend en stamelend zette ze hun eerste stappen. Samen keken we naar elkaar. Zonder verwijten ademde ze hun verhalen uit om ze de dag zelf tweemaal voor een nokvolle bourla  uit te spreken, soms met soms zonder woorden. Ieder had zijn kracht gevonden. Het maar voor even maar de voldoening en de fierheid kleurde hun vlaggen tot voorbij de zon. Soms loop ik door de stad en zie één van die mensen van toen. Sjofel, zich verstoppend in een krot van een huis. Dan denk ik weer aan de tekst die hij of zij had geschreven. De werkelijke poëzie van dit leven. Maar niemand zal het weten zolang wij hun poëzie niet het geloof en de steun geven die het verdient.

Nu maak ik met de jongens van het vierde jaar hout van het VTI van Kontich Wij? Een geloof om werkelijk stenen te verplaatsen.