De man stond met zijn koffer op het perron. Het station was verlaten. Niemand wist waarom hij vertrok. Hij dacht dat dat het beste was. De trein denderde binnen, op het bordje stond dat je hier niet in mocht stappen. De trein vloog in een rotvaart voorbij. De man was weg. Hij had niet gewacht. Waarom hij niet gewacht had wist niemand. Hij dacht dat dat het beste was. Zo viel hij niemand lastig. Hij dacht er al vele jaren over na. Vele plekjes bekeken waar hij kon verdwijnen. Niemand wist waarom hij wilde verdwijnen. Ik was bij zijn afscheid en zag dat hij vele vrienden had, een grote familie, een geliefde en zelfs een kind. Niemand begreep waarom hij afscheid nam. Allemaal vroeger ze zich af waarom hij het gedaan had want het was zo fijn, hij was zo fijn. Hij was een vriend van iedereen en dronk met iedereen. Zelfs wist hij niet waarom, zei hij.Hij klampte me aan op een terras en zei dat je  niet altijd alles hoefde te begrijpen. Ik begrijp het.