Vanuit mijn tuin kijk ik op een uitvaartcentrum. Daar zie ik soms heel veel, soms een handje vol mensen zitten om wat ze “de laatste groet” noemen te brengen. En dat bijna non-stop. De dood is echt een carrousel, is ook big – business. In allerlei formaten en kleuren zie je stoeten voorbij komen. Als ik er over nadenk dan nemen ze je op een zwak moment om allerlei rites in je maag te splitsen. Onder het mom van “ wij regelen alles terwijl u rouwt” en “wij hebben de ervaring” zetten ze hun voet tussen de deur. Handige jongens die zich aanpassen aan elk geloof.
Stefan Perceval 
een verdwaalt meisje
er was eens een meisje
ze was maar 11 jaar en geen vrienden om haar heen
haaar ouders hebben haar helemaal aleen achter gelaten in het bos
aleen op een eilandje vlak bij het bos
zag ze een vos die vos kon praten maar die vos zag ze niet
het meisje vroeg waar ben ik maar de vos antwoord niet
de vos was al weg het meisje was niet zomaar een meisje het meisje
was een actrise en een gedichtenschrijver ze is heel bekend
maar ze zij droom ik waar ben ik toch maar plots antwoorden er een jongen
da was geen jongen die jongen zij da ze in haar droom een verhaal heeft een speciaal verhaal iets wa ze over kan praten het meisje had tranen
want de mooie jongen ging weg ze was zo verliefd maar zedroomt het maar en ze moest opstaan ze moest naar haar preniere gaan maar ze wist niet meer welke maar zij moest iets zelf scrijven maar ze wist niet over wat
dus had ze besloten da ze een verhaal gaat schrijven over haar droom en haar droom kwam uit ze wouw ook actrise zijn ze wouw verder met haar schrijven dus ging ze theater volgen en ze was heel blij want ze was toen heel bekend
ynina.
en het meisje was ook een schrijver