Soms heb ik spijt dat ik vader ben. Ik kan die verantwoordelijkheid niet aan. Neem nu bijvoorbeeld zoiets simpel als eten maken voor je kind. Dat is godverdomme wreed moeilijk. Vandaag dacht ik goed te doen door croque monsieur te maken. Dat lust mijn kind al wel eens. Wel, dat is niet zo. Soms lust hij dat. Vandaag niet. Dat was duidelijk. En dan MOET ik van alles en eigenlijk ook niks maar zo ben ik niet. Ik ben zelf opgegroeid met een groot verantwoordelijkheidsgevoel; tegenover de hele wereld. Dat zit ‘em in kleine dingen zoals je bord leeg eten om je moeder het gevoel te geven dat het eten lekker is. Maar dat was in mijn geval nooit lekker! Dat was altijd een kotelet die al koud was toen ze op het bord kwam, gekookte aardappelen en spruiten of witloof. Zoiets. Niet meer en niet minder. En toch at ik het dag na dag op. En waarom? Om mijn moeder het gevoel te geven dat ze lekker had gekookt. “Mmmmm mama,lekker.”. En zo werd ik dik zonder dat ik het wilde. En maar vetter en vetter. Alleen maar om mijn moeder niet triest te maken.

En nu ben ik vader en dat probeer ik zo losjes mogelijk te doen. Niet te veel regels en tegelijk houd ik mijn kind aan een touw vast, “het touw van zijn leven”. Noem het een denkbeeldige navelstreng ofzo. En dan maak ik dus croque monsieur omdat ik denk dat hij dat lekker vind maar hij vond dat niet lekker. Toch niet vandaag en dan zegt hij dat omdat hij geen verantwoordelijkheidsbesef heeft. Wat zou hij ook? Hij is vier jaar, ik doe nog alles voor hem. Ik ben verantwoordelijk over en voor hem.

En dan toch wil ik dat hij die croque op eet. Ik stel een regel; “je eet die croque op of anders ga je zonder eten zo en direct naar je bed”. Ik hoor het mezelf  zeggen met een irritant vingertje in de lucht. En toch doe ik het, ook al wil ik het niet, ik doe het. Met een lange lip heeft hij zijn croque -die ik dacht dat hij lekker zou vinden- opgegeten en dan hij is vervolgens met zijn mayonaise – handen in mijn zetel geploft maar toen ik de vetvlekken zag kon ik niet boos zijn want ik hou van hem en ik wil niet dat hij iets doet of laat omdat ik het leuk zou vinden.

Ik wil mijn kind natuurlijk een soortement van besef meegeven maar ik weet nog niet welk. Ik ben daar zelf niet zo goed in dus laat staan dat ik het mijn kind mee geef. Ik ben zelf nog opzoek naar het hoe en waarom van dit bestaan en misschien moet ik daar niet zo bij stilstaan. Misschien is het dat. Ja, dat zal het wel zijn. Ik ga morgen maar weer gewoon verder als vader zoals ik bezig was en niemand zal het merken zelfs mijn kind niet.