10 jaar geleden werd ik vader van een klein veel te vroeg geboren jongetje, Jef.

De weken en uren voor zijn komst waren spannend. En eens hij er eenmaal was kon niemand me zeggen of hij lang blijven zou. “Als het fout gaat moeten we hem dan een nooddoop geven?”, vroeg de verpleger me. Ik had verstaan dat hij me vroeg of ze dan noodhulp moesten geven en ja, natuurlijk moest dat! Maar een nooddoop nee, dat wilde ik niet. En kijk, nu tien jaar later staat er een gezonde, nieuwsgierige, eigenwijze kerel voor me. Die me de laatste weken mist omdat ik een nieuwe opdracht heb waardoor ik nog minder thuis ben dan voorheen. Maar ik weet dat hij en zijn kleine broertje, naast dat ze 1 zijn, naast dat zij twee handen op 1 buik zijn, zij met hun tweetjes alles voor me zijn.

…. En de sterren waren stil.

Geen één durfde nog te bewegen.

Het kleine nieuwe sterretje zweefde onzeker in het rond maar algauw verscheen er een lichtje in en het sterretje was geboren. Alle sterren waren blij en fonkelde zoals nooit tevoren. Ze namen het sterretje mee in een baan rond de aarde en lieten het alles zien. Het groen en blauw van de wereld en ook de wolken en de koude die soms hun neus deden lopen. En hoe fijn was het wel niet als je soms als ster naar beneden viel. Heel veel mensen en dieren klampte zich aan dat vallen van die ster en wenste al wat hun hartje verlangde. Het sterretje werd een ster en groot en fonkelde en viel soms naar beneden en hoorde dan in het donker het gejoel van de mensen. Ach die mensen, die dachten dat daarmee het leven van de ster ophield. Het was slechts een trukje. Eventjes je lichtje uitdoen en dan naar beneden vallen. Floep! Oooooo! De bewondering voor de ster  was groot. Andere sterren benijden de ster en fonkelde  nog harder en nog feller als hij in de buurt kwam. Het leek soms alsof het daglicht nooit verdween. Sommige mensen volgde de ster met lange buizen waar ze hun ogen in staken om de ster nog beter te kunnen zien. Maar op een dag, niemand wist waarom,had de ster geen zin meer om te fonkelen. De ster draaide zich om in het donkerste van het donker en deed het lichtje dat de ster ster tot ster maakte uit. “Wat doe je nu?”, riep een ster van enkele meters verder.

De ster had geen zin om te antwoorden. Vuurwerk werd in de lucht geschoten om te zien wat er met de ster aan de hand was. De wereld stond voor een raadsel. Maar de ster zuchtte en vroeg zich af of het wel zin had om ster te zijn. Wat mist de wereld aan een ster meer of minder?

“papa!”

Mijn zoon roept me.

Hij is warm van de slaap.

Ik neem hem uit zijn bedje.

Heb jij het vuurwerk gehoord.

Hij kruipt in me weg.

Gelukkig nieuwjaar, jef.

“Gelukkig nieuwjaar papa”.