De natuur trilt met een immense kracht onder mijn voeten. Met haar gegroefd gelaat kijkt het  landschap me aan. De desolaatheid in combinatie met deze energie doen me wegdraaien. Liggend op mijn rug besef ik dat het leven hier hard is. De mensen die me omringen zijn in dit landschap onzichtbaar. Ze leven samen in een gemeenschap die hen een plek geeft. Ik ben in IJsland. Het is hier onbeschrijflijk mooi maar een beperking hebben voelt hier eenzamer dan op een andere plek. Hier zijn dorpen gecreëerd waar deze mensen samen leven. Net als de rest van het landschap  is het hier desolaat. Je begrijpt waarom Tom Cruise hier sience  fiction films komt draaien. Is het omdat mensen met een beperking hier meer dan ergens anders op deze aardkloot met de natuur leven dat ze zo onzichtbaar zijn? ’s Ochtends trotseren ze de wind en de zwavelgeur naar hun werk maar je ziet ze niet. Pas als ik door de verschillende ateliers wandel ontdek ik hen;  ze voelen aan hout, kneden zeep,  planten groenten en fruit, denken lang na over hoe ze hun ecologische voetafdruk nog kleiner kunnen maken….Daarachter ontdek ik een wereld waar mensen al dan niet stiekem verliefd worden. Verloofd zijn maar het zelf weglachen en  een jongen met een verbrand gezicht.  Alsof zijn moeder hem in brand had gestoken nadat ze had gezien dat hij niet was waar ze van droomde. Ze leven hier en ik vind het prachtig. Maar zij leven hier altijd, af en toe krijgen ze bezoek. Niet veel.  Ze zijn als bomen in het landschap want echte bomen zie je hier niet. Dit project wordt over de hele wereld geprezen.  Studenten uit alle continenten bestuderen deze  manier van leven. Maar wat wordt er geprezen?

De onzichtbaarheid? Het landschap? Het gevecht met de natuurelementen?  Ik geef een opwarming en laat hen improviseren. De deelnemers en hun verantwoordelijken zijn enthousiast, ze willen meer en vragen of ik een tijdje bij hen wil blijven. “Don’t go away.”, zegt Larus – de muziekleraar van de gemeenschap. “We need you.”. Ik zeg hen dat ik nu niet kan blijven maar beloof dat ik er snel weer zal zijn om samen met hen te zoeken naar hoe je je zichtbaar kan maken in dit landschap.