Ze liet het hartje horen. De spanning die een confrontatie met het nieuwe leven sowieso met zich meebrengt werd me te veel. Het galloperende hartje duwde me bijna negen jaar terug in de tijd. Hoe we oneindig naar een klein galloperend hartje luisterde. Hoe het hartje toen in twijfel werd gebracht. Hoe er keuzes gemaakt moesten worden. Hoe onzeker alles is.  Is. Hoe we moesten vechten en zijn blijven staan. Hoe sterk bijna negen jaar is. Is. Mijn zoon van bijna negen en het nieuwe leven hebben dezelfde harteklop, zingen hetzelfde hartelied. Mijn moeder zegt dat de kinderkamer nu klaar moet zijn. Laat het nog maar even in de warme haven van de mama zijn. Eind februari zal het er zijn. Voor altijd zijn. Altijd. Dat is het nu.