In een boekje dat je krijgt in de supermarkt kan je lezen hoe je vis of kip allemaal heel eenvoudig  klaar maakt. Een beetje zo, een beetje in de oven, een beetje hup en dan kan je ondertussen ook nog een boek lezen of de schutting behandelen met de laatste nieuwe koffiedrab. Ik heb een diploma als kok en ben al blij als mijn huisgenoten en ik eten hebben na een lange dag. Hoe ik al die andere dingen nog zou moeten combineren is mij geheel onduidelijk maar het schijnt te kunnen in de moderne hup – hoi wereld. Dit weekend was er een ware rush op de supermarkten. Even dacht ik dat ik het nieuws gemist had en dat de overheid naar aanleiding van de scheur in Doel 3 had aangeraden aan het hamsteren te slaan. Kruidenrecepten werden massaal overgeslagen en karren werden opmerkelijk gevuld met blikjes die de eeuwenoude ervaring van het conserveren in zich droegen. Zelf bleef ik bij de verse spullen om iets te maken met zalm en asperges en met wat wijn en room, om te koken dus….In de twee supermarkten die ik dit weekend bezocht werd twee maal het koppel voor me(gezellig samen naar de winkel terwijl de kip met rozemarijn in de oven staat, denk ik dan) meegenomen door een dame van de kredietservice van de supermarkt  omdat elke betaalkaart geweigerd werd.  Het eerste koppel begon nog even te rekenen. “Twee maal tien….”, zeiden ze peinzend terwijl de man de vlekjes op zijn armen telde. Misschien hadden ze nog ergens iets maar meer dan vlekjes was er niet in de supermarkt. De dame van de kredietservice waande zich in het betere all-in hotel ergens aan de Spaanse kust en riep van ver: “Betaalproblemen, komt u maar even mee?! U mag uw kar hier aan de kant zetten!”.

Het koppel droop samen met de krediet animatrice af. De kar bleef verweesd achter met daarin heel veel babyvoeding, pampers en conserven. De kassierster draaide met haar ogen en het was me niet helemaal duidelijk waarom ze dat deed maar ik betrapte mezelf er op dat ik mijn lippen stijf hield net zoals je doet nadat je een hostie in je mond hebt ontvangen. Een verontschuldigende kleinburgelijk lipje maakte zich meester van me alsof ik het koppel voor me beoordeelde. In de auto bleef ik zeker tien minuten zitten gedegouteerd van mezelf. Niks in deze wereld rechtvaardigt mij of iemand anders om hierover een oordeel uit te spreken en nochtans wist ik dat heel vele ogen met mij dit spektakel hadden waar genomen. In een andere supermarkt stond een koppel (eventjes de linzen laten weken) met een maxi cosi bovenop de kar. Een baby keek onschuldig en grappig de wereld rond. Vader probeerde eerst al zijn kredietkaarten, vroeg daarop die van zijn vrouw, knipoogde naar me en zei; “ ze gaat altijd met mijn kaarten naar de winkel. Shoppen en shoppen!”. De frisse gezonde vrouw die achter hem stond werd langzaam bleek toen ook haar kaarten niet meer aanvaard werden. Hetzelfde scenario speelde zich hier af, de man lachte me nog even toe maar z’n lip bleef halverwege zijn voortanden hangen. Rond mij hoorde ik mensen fluisteren. “Hoe is dat toch mogelijk….”, enzovoort. Ik had zin om me om te draaien en te roepen: “HET LEVEN IS GEEN FILM EN TOCH ZOU HET SOMS GOED ZIJN ALS JE KAN TERUG SPOELEN OM TE WETEN HOE DE DINGEN GEBEUREN ZOALS ZE GEBEUREN!”. Ik weet niet of dat deze woorden effectief zouden zijn, waarschijnlijk te abstract. Maar één ding weet ik zeker, het gaat niet goed met deze wereld. En ik weet dat je alleen maar voor je eigen geluk kan zorgen maar soms….