Vandaag loop ik met een knoop in mijn buik. Een knoop met een streng naar mijn hart. Mijn zoon vertrok – voor mij al in het zoete zuchten van zijn slaap – naar zijn mama. Hij wilde blijven. Mocht er lijm bestaan, hij had zich vastgekleefd. Ik worstel met dat op en neer van het week om week vader zijn, om en om, op en op, af en af, hier en nu. Mijn zoon worstelt nog harder. Ik vraag twee jaar advies aan kenners en her-kenners van de situatie. Het wisselt zoals het weer. Om en om, af en af, op en op, hier en nu. Vragen stellen in de juiste volgorde is een optie maar de tijd en het hier en nu haalt me telkens weer in. De knoop zal verdwijnen samen de gedachten van het om en om en op en op maar ook het af en af. Het zwaaien naar een deur die dicht gaat.