Vandaag neem ik afscheid van de compagnie Tartaren uit Leuven, een “sociaal artistiek” gezelschap met als actieterrein de Ridderbuurt, een wijk in het Noordwesten van Leuven. Deze bijzondere groep mensen stellen de defenitie van onbepaald en verleden en heden dag na dag, uur na uur, minuut per minuut in vraag. Hun verhalen lijken uit een opera van Wagner weg gelopen maar door dit te beweren zou ik het alleen maar romantiseren. Want zij worden niet gelouterd door het lijden, zij leven dag na dag en hen moet je niet spreken over lotsbestemming. “Was ich liebe, muss ich verlassen.”, zingt Wotan in het tweede bedrijf van de Walkure en dat is de rode draad in hun levens. Een leven waar ze elke dag met de klappen op hun hoofd worden geconfronteerd. Ik sprak met hen over en met liefde,passie en noodzaak. “Je hebt me geleerd wat zelfrespect is.”, zei een van de acteurs tegen me op de première. En zelfrespect en respect zijn veel complexer en vitaler dan de achtergrond van een actuele kunstenaar die dezer dagen bij bosjes landen in het sociaal artistieke werkveld. Nogmaals zijn deze woorden een oproep om naar de mensen te kijken en je kunstenaar opzij te schuiven in dit veld. Goed luisteren en net zoals hen vragen te stellen over af en onaf en de bemiddelende functie die kunst kan vervullen als je opzoek bent naar je eigen interne logica. Of zoals mijn vader zei toen ik hem deze week ging bezoeken in het ziekenhuis; “Gij waart al nen dromer in de kakschool. Ze wilde toen dat ge bleef zitten in de kakschool. Achteraf bekeken had ik dat misschien beter gedaan. Ge hebt nooit goe gestudeerd maar ge zult uwe weg wel vinden, Stefan. (lange stilte, we kijken samen hoe zijn hart een hartslag van 40 heeft.) Och ja, gij kunt goe met mensen om dat is ook waardevol.”.