Enkele dagen voor de première van “de tocht van de olifant” trippelt er een poes door mijn tuin.  Ze snuffelt aan de  resten van een flauwe herfst. Kale knobbels krijgen pluisjes op knarsende geraamtes. Mijn zoon veegde z’n zeven jaar van z’n schouders en is de trotse eigenaar van een nieuwe leef-tijd. Ik kijk naar m’n spelers en laat me meevoeren in hun rust  en de puurheid waarmee ze dit verhaal brengen. “Eeuwigheid is meeuweschijt”, roept een man op straat in discussie met zichzelf.  “Niets wat bestaat is toch puur?”, vraagt een journalist me en ik zie hem stilletjes onderuit zakken , verdwaalt in de verwarring van het verhaal dat hij wil horen en dat is niet het mijne. In een school zie ik hoe er snel en hard gedoceerd wordt en voel me een verloren poolreiziger die luistert hoe een stoffig venster stilletjes open gaat als ik mijn verhaal vertel aan een groepje leerkrachten die even willen stil staan (deze maand ook in KLASSE VOOR LEERKRACHTEN).  Na dagen zoeken hoe je de schaduw tot vriend maakt schrik ik als ik het witte tapijt zie dat zomaar buiten ligt.