Sinds de moeder van mijn zoon en ik uit elkaar zijn vier ik oudjaar met hem. In zijn nog prille bestaan op deze planeet gaat het over zes keer die we samen doorbrachten van het oude naar het nieuwe jaar. Maar dit jaar viert hij het met zijn mama en haar gezin. “Ik vier terug oudjaar met jou als ik veertien ben, papa.”, zei hij me nadat we samen tot de vaststelling waren gekomen dat we dit jaar niet samen zullen zijn.”Want weet je, elk jaar schuift een dag op en een week zijn zeven dagen dus binnen zeven jaar ben ik veertien en dan ben ik terug bij jou!”. Op het moment zelf stond in er niet lang bij stil maar nu ik met mijn schoonmoeders demente kat op mijn schoot zit voelt het alsof ik voor lange tijd afscheid moet nemen van mijn zoon. Ik weet wel, het gaat maar om die eene dag, die jaarwisseling, maar het vooruitzicht dat we dit nu zeven jaar niet samen gaan beleven maakt me triest vanbinnen. Mijn zoon komt binnen na een wandeling op het strand,”papa, jij woont in het kleinste kamertje ter wereld, weet jij dat? En weet je waar dat is, papa?”. De demente kat luistert mee.”In mijn hart, papa.”. Het zijn deze dagen, denk ik, ze maken me weemoedig ook in de toekomstige zin maar weet nu wel dat ik een eerste klasse verblijfplaats heb.
-
Volg
Volgend
Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
Stefan Perceval 
Stefan,
je bent goed in het verwoorden van de essentie. Dat klein kamertje daar is eigenlijk wel veel plaats in! Bij jou, bij je zoon en bij zovelen.
Ik maakte het omgekeerde mee. 7 jaar gestart met een oud-op-nieuw zonder mijn twee prutskes.. Toen toch. Hannelief was 3,5 en Thomaspips 6jaar. Een gedoe rond pakjes, kerst, … en dan oud-op-nieuw zonder hen.
Wel stond al het gekregen speelgoed al klaar in de hall van het appartementsgebouw om door de mama opgepikt te worden. De kids waren al bij de mama, zij zou op 1 januari het gerei oppikken. Na mijn nachtelijke feestgedruisfuifgebeuren kwam ik terug thuis en bleek ik de bejaarde dame in het appartement onder mij veel schrik bezorgd te hebben. Het speelgoed in de gang was levend geworden. De sprekende, loeiende, dierengeluidproducerende wekker had zich in de baggage opgewekt. De oude dame had er ’s nachts de buren bijgehaald omwille van het griezelig gedoe. Dit volledig terzijde.
Donkere dagen: Een triest gebeuren, waar ik me vaak in onderdompelde. Het alleenzijn en het zieligdoen wat cultiveerde. Tot de kids ouder werden. Tot ik ouder werd, ouder in mijn rouwen.
Toen ze 11 en 13 waren was het mijn beurt, en plots merk je dat ze zeer snel 16, 20, nu bijna 25 worden.. en hun oud-op-nieuw anders vullen, zonder hun ouders.
Maar onze harten blijven gevuld.Hun harten evenzeer;
Da’s beter dan gevulde kalkoenhetzes.
Veel warmte gewenst. En een gevulde kleine kamer!
Dirk Elsen
Zelf blijf ik het hartverscheurend vinden dat ze dan uitgerekend op kerstavond naar het feest van de stiefmoeder moeten, zelfs al is het weekend en zijn ze bij mij. Ik, naïeve dommerik laat ze kiezen, en ze kiezen het hatelijkste, maar ja , ik heb ze laten kiezen, dus moet ik niet flauw doen, en dat zou zo blijven elk jaar, want de stiefmoeder doet alleen feesten op kerstavond, en de ex,… die zegt dat hij er niks mee te maken heeft.
Ik denk dat we volgend jaar eens op reis moeten gaan, ver ver weg…
Veel woorden zijn hier niet nodig.
Jullie hebben een fantastische zoon en jij bent een geweldige papa!
Houden zo!