“Op een gemiddelde novemberavond gaan er in Limburg tientalle toneel -“projecten” in première, vier balletvoorstellingen en vijfentachtig manifestaties op het vlak van bewegingsexpressie. Op vierhonderd plekken wordt er gemusiceerd en volgens de laatste peilingen kan je in  vijfenzestig lokalen een verhitte literaire discussie  beleven. Fantastisch toch!”, roept een man veel te energieke man terwijl hij zich bijna verslikt in z’n koffie. Ik ben samen met mijn studenten van Buso DE WISSEL uit Genk in C-Mine Genk  om daar het resultaat te tonen van twee halve dagen samen werken, onderzoeken en spelen. Die middag zullen mijn studenten een staande ovatie krijgen. Ik hoop voor hen dat ze nog dikwijls staande ovaties krijgen, helaas zitten ze in  de stroom die hen uiteindelijk voorbereidt om in een beschutte werkplaats aan de slag te gaan. Het afscheid daarna is weifelend, huilend, afwachtend omdat ze zelf beseffen dat ze niet bij de groep in deze samenleving behoren die de kans krijgen om hun verhaal verder te zetten. Hun verhaal wordt bepaald. Sterker dan bij jou of ik. Onbeschrijfelijk sterk.Er wordt veroordeeld naar geluisterd. De energieke man stapt op me af; “mooi, hoe dat je ze in zo’n strakke regie hebt gekregen!”. Ik heb ze niet in een strakke regie gekregen, ik heb ze uitgedaagd en geprikkeld om over hun schaduwen te stappen en wie wil dat niet?