“Zo’n job als de uwe dat zou ik wel willen…”, mijmerde de man in een lift van een dood gestructureerd cultuurhuis tegen mij. “Zo’n job waar je vrouw nooit weet wat je uit vreet, waar je met andere vrouwen op de scene staat en mag spelen alsof je ze graag ziet.”. “Wat is uw job dan?”, vroeg ik. “Ik doe al twaalf jaar de programmering van dit huis. We zijn klein begonnen en nu zijn we wat we zijn. Hier werken 26 mensen in vaste loondienst. Niet slecht, hé.” Hij komt wat dichter zodat ik zijn adem ruik. Een typische kantooradem die dringend moet opengesperd worden, een lege biertank van een blond zuur lagerbier. “Ik weet precies hoeveel bakstenen er in onze nieuwe zaal zitten en de hoeveelheid mortel die is gebruikt  en in de laatste fase zal er geen steen meer over zijn noch verloren gegaan. Ja, wij denken aan de ecologische voetafdruk!”. “En werken hier ook artiesten?”, vraag ik hem.”Nee, we hebben wel een flinke programmering met veel schoolvoorstellingen en we hebben 150 abonnees.”. We stappen uit de lift. “Kijk, hier is de zaal! Hebt u een kleedkamer nodig want die is de architect vergeten….”. Hij kijkt me wat zielig aan alsof ik medelijden met hem moet krijgen. “Ik denk niet dat u mijn job wil.”, zeg ik hem, “Want dat is geen job, dat is een passie anders blijft je dit niet doen.”. “Goed, ik laat u.”, en hij draait zich onwennig om denkend aan zijn lening, de mortel, de bakstenen en misschien wel zijn vrouw.