Ik zet een spin buiten, een pootje blijft achter  en sputtert nog wat na op mijn hand . Mijn nieuwe buren hebben besloten dat hun vuilzakken niet mis staan voor mijn deur. Na meer dan een jaar hebben ze hun huis verklust en nu leggen ze een tuin aan waar je straks op een leuk kiezelpad door kan wandelen. Khadaffi is nergens te vinden en ik denk dat het niet de eerste keer is dat ik dingen onderschat en veel te laat reageer.  Ik zet het pootje van de spin ook buiten en hoop dat ze elkaar nog vinden. Ik lees op de facebook – pagina van Bram dat “De Rietdekker” er nog een extra voorstelling bij krijgt omdat al de andere stampvol zitten. Bram belt me en vertelt over het verloop van de voorstelling; “Er waren zelfs mensen die “Bravo” riepen, ik keek rond maar het was toch voor ons, Stefan!”. Samen met Bram hoop ik dat “de Rietdekker” nog een tour krijgt, het is  duidelijk dat deze krachtige sensatie het publiek met hun wereld verbind.

Vanavond start de uitverkochte reeks van “Maria Vaart”, mijn vrouw met wie ik nu getrouwd ben en dus niet meer  kan vragen om met me te trouwen, ligt met de tekst in bed en ik denk dat we een gecompliceerde verhouding krijgen. Het zijn tenslotte mijn woorden maar ze heeft geen oog voor het stilaan ouder wordend lichaam dat naast haar schuift.  Misschien moet ik met net als de spin op haar papier wurmen en samen met haar de letters analyseren  en de vlakheid van het blad tweedimensionaal maken. Ik laat haar met rust en probeer mijn hoofd te rangschikken maar kan niet ontsnappen aan mijn verbeelding, te veel verhalen en gedachten  vragen naar herschikking, reorganisatie, hertekening, het nieuwe wat daarvoor nog niet bestond.  Het zijn teveel gedachten om te waarderen en ik besluit er niet over te communiceren. Ik bekijk een mailtje met een contractvoorstel voor een nieuwe productie en vraag me af hoe het komt dat er nooit een tsunami  door de kantoren van gezelschappen raast om te zien wie van het gekwalificeerd personeel de storm echt overleeft en waarom het gekwalificeerd personeel verwacht dat de kunstenaar kan blijven doen wat hij doet  met heel veel minder geld.

Deze ochtend lees ik in een ouwe krant een artikel en studie die zegt dat de culturele centra veel geld bijleggen aan de comedy sector,  een studie die alles en iedereen in vakjes en artistieke getto’s duwt. Er zou zo maar eens een positief klimaat moet ontstaan waarbij al dat enggeestig concurrentie – denken weg valt  en we samen werken om een publiek te bereiken, ook in de “centres d’action culturelles”. Het is een waardeloze gedachte, ik weet het.   Mijn zoon speelt in de tuin en springt  vervaarlijk van z’n boomhut naar beneden, met een stok die bovenop op z’n arm ligt wijst hij naar boven: daar is de horizon, papa. Ja, dat is.