Al heel vroeg zit in ik mijn tuin waar mijn vrouw bloemen plant en tomaten kweekt. Ochtendvlinders fladderen van suikerwater naar ochtenddauw. Een verloren wesp vliegt in mijn oor terwijl de zon dit deel van de wereld probeert te vangen. De hemel is een puzzel van damppatronen.Maar toch willen we het altijd proberen te vatten, organiseren,benoemen terwijl de natuur dat niet doet, ze laat schoonheid verdwijnen, overwoekerd door varens of mos. Een meeuw vliegt verloren tussen land en water als een verloren ziel, als een dode die afscheid komt nemen en schreeuwt omdat de levende hem niet herkennen. Zelf weet ik het niet of ik het verhaal van de zielen die terugkeren mag geloven maar het wakkert wel mijn verbeelding aan.