Gisteren heb ik afscheid genomen van mijn studenten van Buso “Zonneweelde” uit Lommel. Drie dagen na elkaar kregen ze minutenlang oorverdovend applaus voor het traject dat we samen hebben afgelegd. Afscheid nemen doen ze niet. Ze zijn plots weg, draaien zich om als ik op hen roep alsof ze geen afscheid willen nemen. Ze verdwijnen als een oefening in het – er – niet – zijn. Dit weekend waren ze er en hoe. Volgend schooljaar ga ik over de (taal-)grenzen van dit land om oa. projecten in Luik en Nederland te realiseren. Stilletjes maar zeker timmeren we aan de weg.  Zo zijn mijn studenten nu ook vertrokken; stil maar zeker(-der) …