Terwijl ik de muziekacademie verlaat waar ik wekelijks les geef na een avondje opboksen tegen provinciaal burgerlijk, soms godsdienstige of psychosomatische problemen. Zie ik op de hoek van de straat een bord met daarop “authentieke kunst”. Ik loop het hoekhuis binnen want het bord lokt mijn nieuwsgierigheid. Wat ik zie is een potloodtekening, een ruwe schets van een soort tulp, denk ik. Onderaan het werk staat “Naakt” maar ik zie een tulp. Is dat nu authentieke kunst? Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd; als dit kunst is moet ik misschien toch maar de opleiding tot piloot gaan volgen? Een kortstondige kreunende adem hijgt in m’n nek. Achter me staat een klein mannetje, “schoon hé?”. Ik weet niet wat zeggen want de vraag of dit nu authentieke kunst is spookt nog steeds door mijn hoofd. Voor deze man zeker, voor mij niet. Maar wat is dan authentieke kunst? Dat is voor iedereen anders. “Ik weet dat het een tulp is maar ik zet er “naakt” onder dat verkoopt beter.”, lacht het kleine mannetje. En dat is kunst ook natuurlijk, een manier van overleven.