Moet kunst voor kinderen vertrekken vanuit de kermissfeer die een grote aantrekkingskracht heeft, daar ben ik me van bewust, of is kunst voor kinderen iets wat alleen maar bestaat door gratie van de rookpluimbewegingen van de cultureel – pedagogische medewerkers in dit veld? En toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat er geen andere zone is . Waarom blijft die betutteling bestaan? In het kindertheater – waar ik regelmatig actief ben – blijken nog steeds welzijnwerkers aan het werk te zijn die extra lesmapjes of educatieve projecten fabriceren of een enquête om te onderzoeken of de vrijheid van de toeschouwer wel volledig intact is gebleven! Ik heb zo’n ongelofelijke zin om hen door elkaar te schudden en hen duidelijk te maken dat ook het betere kindertheater mee moet evolueren met zijn tijd. Dat ook het kindertheater mag zoeken. Dat het betere kindertheater m.a.w. met dezelfde kwesties bezig is als het betere theater voor grote mensen. Maar dat we dankzij al die betutteling met onze beide voeten in een plas stilstaand water staan. En dat zou niet mogen, we mogen niet in het brakke water van de stilstand terecht komen maar moeten een tegenstroming in de algemene samsonering durven veroorzaken. Want dat is wellicht nog een grotere misvatting dat hoewel ze in leeftijdsgroepen worden ingedeeld ook het kleine publiek een individuele eigen smaak heeft, een eigen voorkeur en een eigen affiniteit met bepaalde vormen van theater. Komaan hé, geeft uwen tut aan de Sint.