Dezer dagen ben ik ook aan het werk in Zeeland. Daar maak ik voor Zeelandia, “de rietdekker”. Zeeland geeft een heel nauwkeurige indruk. Alles lijkt er op het reële gericht en toch is geen enkel landschap zo surrealistisch als het Zeeuwse. De lucht lijkt er altijd sneller te bewegen en het licht is er zeker feller.  Is het de reflectie op het water? Maar soms zie je hele containerschepen door een weiland varen?! Het landschap is duidelijk stukje voor stukje bij elkaar geschraapt en toch is er geen concept te bespeuren maar een subtiel spel van bezit en macht. Hiërarchie is hier zeker.  Door hun eenzame  en afgesloten bestaan geloven de Zeeuwen in een dominerend oog. Spiegels zijn hier niet maar afhankelijk van het gezichtspunt wordt alles verkleind. Buren lijken “in vrede” naast elkaar te wonen maar de namen van de huizen verraden dat “den gouden olifant” niks met ” den bonte os” te maken wil hebben. Het mysterie van Zeeland wordt terughoudend weergegeven in verhalen waar je niet alles van mag weten…De natuur heeft hier meedogenloos huis gehouden en nu rusten er flamingo’s tijdens hun wintertrek. Er is een vorm rust of is dit een illusie?