Het was koud, het regende en vergaderingen lopen uit omdat er altijd wel iemand het in z’n kop haalt om het over dingen te hebben die totaal niet ter zake doen. Maar goed, ik moest op tijd op het eerste individuele oudercontact zijn van mijn zoon Jef. Jef is zes en zit in het eerste leerjaar, leren lezen, schrijven, splitsen…. In enkele weken tijd leest mijn zoon en schrijft hij al volzinnen en telt bewust tot honderd.In zeven haasten kwam ik aan in de school. Nog enkele minuten scheidde me van het gesprek met zijn juf. Ik herinner me vooral hoe ik zelf als kind toch met een zekere spanning thuis in bed lag terwijl m’n ouders naar het oudercontact gingen; wat zou de meester zeggen? Ben ik dom, moet ik naar een andere school, misschien moet ik wel naar een internaat dat soort schrikbeelden joegen door mijn hoofd tot de slaap me dan uiteindelijk overviel. Terwijl ik stond te wachten kreeg ik telefoon van de Rotary club van Hoogstraten. De man aan de andere kant van de lijn vertelde me dat hij een “jobbeurs” organiseert en dit jaar -hij had er zelf ook nog nooit van gehoord – waren er mensen die acteur en regisseur op hun blaadje hadden ingevuld. Zich nogmaals verontschuldigend dat hij ook van niks wist vroeg hij me of ik op deze “jobbeurs” deze mensen wilde inlichten over de merites die je moet hebben om in dit vak te stappen.”En weet u,”, ging hij verder,”het is ook iets zeldzaam, hé.”. Terwijl hij tegen me doorging over de zeldzaamheid van mijn beroep plaste ik op de veel te kleine toiletten op mijn zoon z’n school en vroeg me af waar de leerkrachten van deze school gingen plassen. “’t Is goed.”, zei ik, “Ik zal het doen.”. De man aan de andere kant zei dat hij blij was en toen viel de lijn weg. Even later belde hij me terug en vroeg m’n mailadres om verder af te spreken. “Zeldzaam…”, mompelde hij nog en legde in. Toen was het eindelijk aan mij, ik mocht horen hoe goed mijn zoon het doet op school met een 9.8 voor taal en een 9.5 voor rekenen en hoe graag hij zingt en turnt en zo ging de lofrede maar door en toen zei de juf dat ze ook bewondering had voor mij en hoe ik zoveel tekst kan onthouden!  Ik, de fiere papa werd in een paar minuten een zeldzame diersoort met een raar kronkelend brein. Bewondering en onwetendheid het ligt dicht bij elkaar, dacht ik. Het regende nog steeds, ik stapte op mijn fiets, kwam thuis en liet mijn hoofd vol pompen met gewauwel van hobbykoks die elkaar beoordelen met de woordenschat van een dood biggetje.