“De Leraar” is voorbij. Na een pittige en succesvolle reeks – sommige spraken van een theaterhit – heb ik zaterdag in Mortsel de voorlopig laatste voorstelling gespeeld. De vele enthousiaste reacties na afloop waren als een bad vol liefde. Zaterdag was ook bijzonder omdat een groot deel van mijn straat in de zaal zat en voor de meeste was het de eerste keer dat ze me zagen spelen. En dan overvalt me toch een vorm van preutsheid… Zo van; wat gaan ze nu wel over mij denken? Gelukkig spreken ze me er honderduit over aan en delen hun indrukken. Zo gaat dat dan, iedereen mag er over oordelen. Af en toe krijg ik ook brieven of mails van leerkrachten of studenten. Een kleine selectie;

“Wij vinden dat u op een zeer energieke wijze acteert…De vraag die dit toneelstuk aan ons stelt,is dus hoofdzakelijk: wanneer wordt iemand een monster en hoeveel begrip kunnen we daarvoor opbrengen? …Tenslotte willen we onze opinie geven over de plot van de voorstelling. Wij vinden dat die zeer origineel is…Het is niet makkelijk om een leerkracht te zijn, het is niet gemakkelijk om goed in het onderwijs te staan.”Birgit Wachtelaer en Jeroen Scholiers.

“U speelt met overtuiging en bezieling…Verder was het toneelstuk ook een goede reflectie over ons eigen gedrag in de lessen en tegenover leerkrachten. We realiseerden ons dat de manier waarop wij in interactie treden met de leerkrachten niet altijd op de ludieke manier wordt opgevat die wij voor ogen hadden….Wij zijn van mening dat mensen, zelfs diegene met de beste bedoelingen, zichzelf volledig kunnen verliezen door de reacties van hun omgeving….Het is niet ondenkbaar dat ook wij zouden kunnen veranderen, onder invloed van een situatie of reacties, in iemand die we in onszelf nooit hadden gedacht te vinden….Het was een leerrijke ervaring die ons in staat stelt onze eigen beweegredenen grondig te analyseren.”Alex Poncin en Alek Rasschaert.

“Baf…recht in uw gezicht…rauw…bedankt.”, verdwaasde leraar na afloop van een schoolvoorstelling in Morstel.