De laatste weken speel ik veel schoolvoorstellingen van “de leraar”. Honderden studenten werden de zalen binnen geleid om naar de voorstelling te komen kijken. Bij het doven van de lichten, kom ik in het donker op, en verandert de zaal in een jungle van gekrijs en geroep. Alsof ze niet gewoon zijn dat het licht ooit uit gaat. In het begin van de voorstelling nodig ik hen uit tot een gesprek en ook dat zijn ze dikwijls niet gewoon; ofwel zijn ze heel stil ofwel krijg je een broeha van geluiden over je heen maar zelden iets verstaanbaar. Educatieve diensten zouden mijn aanpak afkeuren omdat ze  het gevaarlijk vinden om in dialoog te gaan met je publiek, commentaren zijn:”niet te dicht”, “niet naar hen kijken”, “hen niet uitdagen”. Maar wat we merken bij “de leraar” is nadat de dialoog in wat voor stille of ongemakkelijke vorm voorbij is er een stilte en aandacht in de zaal daalt en dat is heerlijk. Nooit word het een gevecht .Wat we wel merken is dat de scholen die een klein beetje moeite hebben gedaan om de voorstelling voor te bereiden – eventueel aan de hand van de lesmap-  veel aandachtigere kijkers oplevert. En dat is winst voor alle deelnemers. Theater als een wisselwerking en niet als een op zich staand kunstje. De reacties achteraf zijn altijd maar dan ook -bijna verdacht- altijd héél enthousiast. Lijkbleke leerkrachten en stille groepen verlaten de zalen en vaak gehoorde commentaar is:”het ging over ons.”. Nog een paar keer.