Gisteren speelde ik met de leraar in Sint Pieters Woluwe. Het was een fijne voorstelling, publiek heeft er van genoten en ik ook. Achteraf vertelde een enthousiaste toeschouwer dat ze voor slechts 2 euro konden komen kijken, “goed, hé!”. En natuurlijk is het goed dat theater toegankelijk is voor iedereen maar toen ik daar zo rond keek zag ik niet echt – toch niet op het eerste zicht – mensen die in grote financiële nood zaten. Het leek me dat de inwoners van Sint Pieters Woluwe goed bemiddeld zijn en toch betalen ze slechts 2 euro om naar een theatervoorstelling te gaan kijken. Voor de voorstelling had ik al gehoord dat de mensen die kwamen kijken een klavertje vier meekregen en dat ze op elk klavertje een stempel krijgen als ze ook naar andere activiteiten gaan. Als het klavertje dan vol is mogen ze gratis naar de cinema!  Wederom een heel goed initiatief om de inwoners van Sint Pieters Woulwe naar de zaal te lokken; “twee euro en als ge dat drie keer doet dan krijgde een gratis ticket voor de cinema!”, schalde een man in mijn oor die zichzelf voorstelde als gepensioneerd luitenant generaal van de Belgische luchtmacht.  Geef acht! Ik weet dat er veel van dit soort initiatieven zijn om mensen naar de verschillende zalen te lokken die dit landje rijk zijn maar steeds blijft kunst “iets”, iets om de tijd even mee te vullen want de leegte verdwijnt niet. In het buitenland – en daar mag je over spreken in dit Europees model – zijn de rollen omgedraaid. Daar betalen mensen die het kunnen betalen  om een voorstelling bij te wonen en ze betalen niet weinig en toch betalen ze graag want ze willen de beste plek voor die of die voorstelling.  En daarnaast bestaan er – in datzelfde europese model – allerlei formules die er voor zorgen dat iedereen met zijn middelen toch de voorstelling kan bijwonen. Een goed systeem zo lijkt me want zo betalen de rijken voor de minder gefortuneerde  in de maatschappij. Toch? Of ze het in Vlaanderen begrepen hebben blijft de vraag? Kunst blijft iets, eventjes, is dan weer weg en hopelijk is er een receptie. Theater in Vlaanderen heeft zichzelf buitenspel gezet en zo versimpelt in inhoud en concept dat het enige wat telt nog “gezinsvriendelijk” is., als het gezin maar met z’n allen kan komen kijken en het begrijpen dan is het goed. Wel, zoals mijn neef Jacob in zijn schitterende one – man show zegt; “…ik ben de generatie die opgegroeid is met “Fc. De kampioenen”, dat is de humor waar ik groot mee ben geworden…”. En daar zijn we nu, alle goede intiatieven ten spijt is theater maken in Vlaanderen een pensenkermis geworden waar af en toe nog iets te rapen valt. Voor de rest verhogen we de drempels voor diegene die ook niet naar de pensenkermis kunnen en ontzeggen hen elke vorm van kunst omdat de intellectuele vernis ons goed staat en beschermt. En daar is dan weer het gekke dat als je initiatieven neemt om die mensen te bereiken voor wie dit alles al helemaal een “elitesport” is je zelfs op weerstand stuit van de organisaties die deze mensen opvangen. Want stel nu dat je er voor zou zorgen dat iemand na het zien van dit of dat een geweldig idee vormt voor zichzelf  of  zelfs voor anderen dan zijn die werkers misschien hun job wel kwijt?! Stel je voor! Dus in Vlaanderen, houd stom stom. Punt…..