De dood van onze sector is dat er geen solidariteit is. Uiteraard is dat heel moeilijk maar wanneer is solidariteit niet moeilijk? In elke situatie denk je toch eerst aan jezelf? In het beste geval probeer je je voor te stellen hoe iemand zich mogelijk voelt maar maakt dat je solidair? En natuurlijk kan je niet – en ik zeker niet – de wereld veranderen, hoogstens dat kleine wereldje hier rond mij maar dat bestaat uit mensen die ik graag heb. Maar even terug naar de kunstensector. We zijn ons aan het verzuipen en dat heeft kunst nooit zo bedoeld. Wat is kunst ? Kunst ! Ze is overal. We zijn door haar omgeven, we zijn door haar omstrengeld – niet in staat buiten haar te treden, niet in staat, dieper in haar binnen te dringen. Ongevraagd en ongewaarschuwd neemt ze ons op in de kringloop van haar dans en drijft ze zich met ons verder, tot wij uitgeput zijn en uithaar arm vallen. Kunst! Er was eens… Ze schept altijd opnieuw nieuwe gestalten; wat is was er nog nooit; wat was, komt nooit meer terug – alles is nieuw en toch steeds het oude.
Wij leven midden in haar en zijn haar toch vreemd. Ze spreekt onophoudelijk met ons, maar verraadt ons haar geheim niet. Wij werken de hele tijd op haar in en hebben toch geen macht over haar. Het lijkt alsof ze alles ingezet heeft op individualiteit, maar ze bekommert
zich niet in het minste om het individu. We weten het allemaal en toch is er geen soldidariteit. Omdat ze een schouwpel speelt of ze het zelf ziet, weten we niet, en toch speelt ze het voor ons, wij, die in een hoek staan. Ze verandert constant, er is geen moment stilstand in haar. Voor constant blijven heeft ze geen begrip, het stilstaan heeft ze vervloekt. Ook het meest onnatuurlijke is kunst, ook de meest onbehouden kleinburgerheid heeft iets van haar genie. Ze geniet van de illusie. Ze spettert haar creaties te voorschijn uit het niets en zegt hen niet vanwaar ze komen en waarheen ze gaan. Ze moeten alleen maar lopen; de baan kent zij.Ze heeft weinig drijfveren, maar degene die ze heeft, zijn steeds origineel,effectief, vol afwisseling.Haar schouwspel is steeds nieuw omdat ze steeds nieuwe toeschouwers creëert en behoeftes, omdat ze houdt van beweging. Het is een wonder dat ze al die beweging met zo weinig middelen bereikt. Ondanks dit alles wil ze niet dat we over haar spreken want ze verschuilt zich omdat alles haar schuld is en alles haar verdienste. Ook zonder woorden.