Je hebt ze in alle maten en formaten, in alle kleuren en soorten; vakantiekampen. En je ziet ze ook, écht overal. Dan zie je een groepje verloren kinderen, soms met een sjaaltje om te weten dat ze bij een groep horen, en dan staan daar naast grotere kinderen die problemen hebben met hun hormonen en die door- ik weet niet wie – tot leider zijn gebombardeerd. Deze “leiders” kenmerken zich vooral door hun “hoe vul ik de tijd van deze groep met het zelfde sjaaltje”-gedrag. Niet dus. Niets dus. Verveling ten top. De spelletjes van vorig zijn er nu ook weer. Sterker nog, nu in het begin van het vakantieseizoen, zie je “de leiding” de schimmel van hun spelletjes spoelen terwijl ze hun nachtelijke escapades bespreken. Mijn punt is dat kinderen op kinderen letten en dat dat niet gaat. Zo was ik vorige week aan zee en daar was een groep verloren kinderen met hun “leiders”. Deze laatsten hadden niet of nauwelijks oog voor de groep, lieten hun kinderen de hele dag zonder enig initiatief  rondbaggeren op het strand om ze dan tegen vier uur weer bij hun respectievelijke ouders af te geven.  Toen ik aan één van de “leiders” vroeg wat het thema van het kamp was trok hij z’n dunne schoudertjes op en zei dat een “themaloos-kamp” was. Niksigheid in een cellofaan. Af en toe een schandaaltje, dan weer een dode en dan weer niks. Let op; vakantie-kampen. Het zit ‘em de benaming en dan volgt de inhoud….