Vandaag afscheid genomen van kleine doorschijnende mensen, hun speeches waren ontroerend; ze waren blij dat ik hen “studenten” noemde, ze hoopte dat ik een goeie plek in de hemel kreeg, dat ik voor eeuwig een plek in hun hart heb veroverd…. Ik wist niet dat ik hen zo heb mogen beroeren dat ze ook in het hiernamaals zorg voor me willen dragen, deze helden. Want dat zijn het. Ze hebben zichzelf en hun omgeving overwonnen en daar mogen ze verdomme trots over zijn. Zij staan eerlijk in dit leven, deze helden. Als waren ze matrozen staan ze van in hun prille begin tot aan hun hals in het water. En dan zijn er mensen daar munt uit slaan. Gelukkig zijn er veel meer die met hen aan de slag gaan. En alsof dit afscheid nog niet genoeg was pikte ik mijn zoon op van zijn laatste dag in de kleuterschool; een kleuter is nu een jongen met mij als vader. Ook hij zal een held zijn; mijn kleine held.