Vandaag ben ik naar een begrafenis geweest. Afscheid nemen is altijd moeilijk. En toch heeft een begrafenis vaak ook iets lachwekkend. Om te beginnen is het dikwijls een gelegenheid waar mensen elkaar weer ontmoeten, bijpraten, over koetjes en kalfjes, moppen vertellen en toch besluiten ze steeds niet vergeten triest te zijn en dat het erg is, ja…En natuurlijk is het erg en triest maar is het erg en triest voor de doden of voor de levenden? Sommige komen met een enorme kramp naar een begrafenis alsof ze de hand van de dood al hun achterste hebben zitten, een bijna-dood ervaring die voor anderen dan weer een vorm van genot is. Het mooiste aan een begrafenis vind ik het ritueel van het afscheid nemen. En dat doen we voor de levenden ook niet. Gisteren had ik, bijvoorbeeld, een zakelijke bespreking die er op neer kwam dat er geen geld was en dat de projecten die gepland stonden niet of nauwelijks kunnen door gaan. Via een achterdeurtje en tijdens een middagpauze verlaat je dan vrij verslagen zo’n bespreking. Ssst, niemand mag het weten…Waarom word dat niet gevierd en waarom word je niet bedankt – net zoals bij een begrafenis – voor al wat je al wel met veel succes hebt verwezenlijkt? Dat zou toch veel leuker zijn. Nu moet je de relativering van dat nieuws uit je zelf gaan halen. Waarom zijn er dan geen priesters die daar een kort maar krachtig preekje houden en je vergelijken met profeten en psalmen voorlezen waar je nog minder van begrijpt maar dan heb je tenminste de keuze om het niet te begrijpen?! Waarom niet? Het ritueel van het afscheid, ik stem voor! En de rest moet er maar tijd voor maken. Natuurlijk zullen er wel weer mensen profiteren van de mogelijkheid niet te hoeven werken; “mijne collega heeft zijn ontslag gekregen, krijg ik nen halve dag?”. Godverdomme, je zou  toch stenen kloten van krijgen van de manier waarop we mekaar hier allemaal voor de voeten lopen, hé! Afin, denk er is over na. Alleen. Dat is ook al de moeite.