Deze week met m’n actrices begonnen aan MARIA VAART. Daar word ik soms stil. Een stilte waar ik van houd. Nee, het is geen beangstigende stilte. Je weet wel, zo’n stilte waar je gaat vragen of er iets is? Als ik hen de woorden hoor uitspreken dan lijkt of ik opnieuw energie krijg. Kan je je dat voorstellen dat je iets geeft en daaruit opnieuw energie krijgt? Voorheen had ik enkel die ervaring bij de projecten die ik maakte  met de studenten die onbevangen met me mee-stapten. Niet dat je daar niets moet geven maar daar moet je je kunstenaar opzij schuiven en vanuit hen vertrekken; hun verhalen; hun leefwereld; hun mens – zijn. En weet je, de kunstenaar – of toch de mijne – is soms vermoeid of heeft zware gedachten en ook de mensen rond je hebben die zelfde gedachten en gevoelens. Maar als je met niet kunstenaars werkt en je schuift zelf je kunstenaar opzij dan kan je onbevangen kijken en zo ontstaat het mooiste. Uiteraard blijf je altijd alert voor inhoud en beelden maar die ontstaan dan als van zelf. En dan word je stil. M’n eigen zen moment in een gestructureerde wereld van mono cultuur.