Gisteren nam ik afscheid van een groep jongeren waarmee ik de laatste maanden een heel parcours heb afgelegd. Ze vertrokken uit niets en kregen gisteren een staande ovatie voor hun interpretatie van “Icarus”. Vanuit hun eigen verhaal is hun verbeelding geprikkeld en dit gaf als resultaat dat hun  persoonlijke getuigenis en de dromen en verlangens die ze hebben in dit leven als een puzzel in elkaar is gevallen. Wat een individuele actie leek werd een samenspel waarbij ze elkaar aanmoedigen en onderuit halen. Nooit werd er zo naar hen geluisterd en nu weten ze hoe het voelt om naar hen geluisterd te worden. Wederom wordt er bewezen dat dit soort projecten een belangrijke bouwstenen zijn in de ontwikkeling van de jeugd, net als sport. Trouwens, dit is topsport en zij zijn de atleten. Voor hen werd de ernst van dit alles duidelijk eens we op driedaagse waren in het Dommelhof in Neerpelt waar we dankzij mijn lieve vriendin An Moons ook dit jaar weer terecht konden. Helaas durft de directie van de school waar ik dit project al voor een tweede keer begeleid niet de keuze maken om  te investeren in een lange termijn werking. Dat kan ik betreuren maar voel tegelijk dat er vanuit verschillende hoeken enorme vraag en geloof is om hier wél mee verder te gaan. En dat sterkt me in deze tocht.