Ben net terug uit donkere wouden waar ik samen met de studenten van De Dageraad opzoek ging naar een wereld waar ze straks hun Icarus verhaal in zullen spelen. Wat onzeker begint eindigt altijd in een afscheid met een pruillip. Elke kunstenaar zou dit moeten doen. Niet alleen om zijn of haar rol als kunstenaar een werkelijke plek te geven maar ook om te weten wat mensen zijn; dunne vellekes. En dat mogen we niet vergeten, we mogen niet vergeten dat we zelf niet meer dan een dun velleke zijn en dat de mensen voor wie we onze kunst maken ook niet meer zijn dan een dun velleke. En soms verbergen we ons achter een berg van complexiteit in de vorm van wat dan ook maar als we het echt zouden willen toegeven dan komen we er op uit dat het niet meer zijn dan loze gedachten en woorden om de tijd mee te vullen. En loze woorden heb ik niet gehoord de laatste dagen en wie kan dat zeggen?