hoe woorden altijd tekort schieten…en hoe mensen nooit met elkaar praten, zelfs al zijn ze verliefd. En als ze praten ze uit niets iets proberen te halen. Hoe ze zichzelf opwinden en elkaar oneindig veel pijn doen. Onwetend maar ook heel bewust. Ach mensen, ze zijn ijdel maar zelfs de meest onnatuurlijke houding is een vorm waar ze zich graag in schikken. En soms, heel soms, kussen ze. Monden en tongen die onrustig opzoek zijn naar wat hen nooit is gezegd. Hun talenten etaleren ze maar de meesten blijven in het donker van de menigte. Uit eerbied voor de natuur zouden ze moeten zwijgen maar net die natuur roepen ze zo verschrikkelijk aan en misbruiken ze.
‘Ik zou het niet net erg vinden moest ik er niet meer zijn.’, denk ik soms maar dan ga ik het ook allemaal missen. Allemaal van de kleinste tot de grootste. Ook de onzin. Ook dat. De onzin als inspiratie om te blijven leven.