De moeder van mijn zoon…ja, ik weet,  het klinkt lullig, nog lulliger dan mensen die het over kids hebben als ze het over kinderen hebben… maar de moeder van mijn zoon gaat verhuizen. Het huis dat we ooit samen gekocht hebben heeft ze verkocht en nu gaat ze met haar nieuwe gezin in een nieuw huis wonen. De dag dat we dat huis gingen bezoeken was ik ziek. Had de dag voordien op een repetitie slecht water gedronken en spuwde de dag nadien alles uit m’n lijf. En wij gingen een huis bezoeken. Zij vond het huis mooi, ik had het nauwelijks gezien maar geloofde haar en samen deden we een bod. Niet wetende dat het bod al bindend was hadden we het huis gekocht. Vanuit Denemarken – ja, de dag daarna speelde ik in Denemarken- probeerde ik het allemaal ongedaan te maken maar niks hielp; wij hadden een huis gekocht dus. Vele jaren hebben we er samen gewoond en in gewerkt. Toen we uit elkaar gingen dacht ik dat het goed was dat zij in het huis bleef. Af en toe kwam ik er nog eens binnen en zag hoe het niet veranderde maar wel hoe er andere jassen en schoenen in de gang stonden en hoe mijn oud mijn oud buro een fitnessruimte werd. Het was goed, voor mijn zoon was het toen goed dat dit huis een constante werd in zijn nog prille leventje. Eventjes dachten we er aan om week om week in dit huis te blijven zodat onze zoon niet hoefde te verhuizen maar het bleef bij een slecht idee. Nu zijn onze levens al flink verder gegaan en het huis werd te klein voor haar nieuwe gezin. En eerlijk gezegd denk ik dat het ook wel goed is dat ze niet meer door dat huis moet dwalen en dat ik niet meer voor die herkenbare deur moet staan.