D’r zat een duif in mijnen hof.
Ze wilde sterven, daar in een hoekske van mijnen hof.
Ik dacht, kan ik daar nu iets zinnigs over zeggen?
Of moet ik die duif toespreken, aanmoedigen?
Ze keek me aan, wantrouwig zoals alleen een duif kan kijken en ze ging in da hoekske zitten.
Ik gaf haar water maar daar moest ze niks van weten en ze stierf.
Sindsdien is mijnen hof een soort van afscheidsplek voor vogels.
Want sindsdien komen er hier regelmatig duiven zitten met zo nen blik van “ik gaan subiet is goe sterven in uwen hof, sé!”. Ik probeer het tegen te gaan door de duiven bij tijds weg te jagen zodat ze in nen andere hof gaan sterven. Maar hoe komt da nu? Zou het zijn van da mortuarium hier achter mij komen? Mijnen hof komt uit op den hof van een mortuarium. En dan denk ik zo van, “awel, voor elken dooie die daar binnen komt vliegt er hier een duif rond. Kwestie van te geloven in reïncarnatie. Een duif = nen dooie.” Maar wat is dan een dooi duif? Reïncarneert dat ook? Tot stof tot stront tot ik weet het ni. Ik dacht wette wa, ik gaan ne vogelschrik ophangen in die boom waar al die duiven in zitten maar daar gaan ze in het mortuarium ni mee kunnen lachen. Stelt u voor dat er just eene z’n eigen heeft opgehangen en dan komen die familie en vrienden en dan zien die daar zo ne vogelschrik in nen boom bengelen! Da’s ni goe, jong. Ik blijf geloven dat nen dooie mens een fladderende ziel is. Da geloof ik. En een duif komt dicht in de buurt van een fladderende ziel!