Tram 3 is nu een gestroomlijnde verbinding tussen Linkeroever en Schoten, tot aan de Carrefour. Vroeger was tram 3 een vlucht. Een holderdebolder rit om als kleine jongen door een stad te gaan dolen als het thuis rommelde. Ik keek iedereen aan die op tram 3 stapte. Dacht dat iedereen een rol speelde – soms een dubbelrol- in mijn leven. Dikwijls nam ik tram 3 om naar het toenmalige jeugdtheater te gaan kijken. Me te laten onderdompelen in de wereld van sprookjes. Een wereld die ik nu heel goed ken maar toen net zo spannend en mysterieus was als tram 3. De chauffeur maakte de geluiden, liet de koorden op en neer dansen tot aan de volgende halte waarvoor hij ondertussen ook het belgeluid had nagebootst en dat zonder nauwelijks zijn lippen te bewegen! Je moest wat kunnen als chauffeur van tram 3. Tram 3 hield je in de gaten. Zorgde er voor dat je niet te ver meeging want ver ging ze niet. Tram 3 was ook een afscheid van vakantie bij m’n vader in Limburg; de tram reed weg en ’t verlof was gedaan. Op tram 3mocht je je belachelijk maken. Ooit ging ik helemaal in koksuniform, compleet met messenset en klompen en tok, naar de stad. Zo trots dat ik was dat ik kok ging worden, tram 3 vond het niet erg. Nu zou er van je messen niets overblijven op tram 3. Het koksuniform verscheurd. Nu koop je geen kaartje meer en als je dat al wil doen dan kijkt de chauffeur je niet meer aan. Tram 3 gaat ondergronds, een wereld in van kilte en zwart met blauwe tegels. Tram 3 heeft geen mysterie meer. Het schrille gepiep waar de deuren mee sluiten klinken werkt iedereen op de zenuwen met de bekende slachtpartijen tot gevolg. Tram 3 is een zenuwcentrum geworden, alleen de sterkste of de doofste overleeft een ritje. Tram 3 heeft geen gevoel meer. Misschien helpt ze in al haar karakterloosheid om het mobiliteitsprobleem op te lossen want van ver wordt ze al aangekondigd. Van ver kan je haar al nemen.
Zoals we in theater zeggen; “alles kan mits goed gedaan.” Maar dat goed gedaan mis ik in die kleine stomme dingen van dit leven. Zoals tram 3.