Roefelende vogels vliegen uit hun nest voor het maaien van het gras op zondagavond.
Zelf durfde ik er niet aan beginnen om de zondagsrust niet te verstoren en toch was er eentje – niet zo ver van mijn zondagsrust – die even z’n gras wilde maaien.
“Ben net in Kreta geweest en daar lag de gazon er zo kort bij alsof hij net gezaaid was! Ongelofelijk!”, brulde hij van boven het gezoem van z’n grasmaaier. Zelf ben ik nog niet onderlegd in het maaien en zaaien van gras. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik een tuin heb, laat staan een tuin van dit formidabele formaat. Ja, ik schep op over de grootte van mijn tuin en ik ben niet van het opschepperige type. De grasmachine die ik bezit heb ik geërfd . Ja, ik heb soms geluk in dit leven en ik ben niet van het geluk hebbende soort mens. Meestal zit ik in de hoek waar de klappen vallen… Maar deze machine heb ik geërfd van de vorige eigenaar van dit huis. Het is een ouwe dieselmachine die je moet aanzwengelen en dan met een knal vertrekt. Het eerste half uur zie je niet meer dan een gigantische donkere dieselwolk boven m’n tuin hangen. Als ik mijn gras maai dan staat de brandweer van de haven van Antwerpen klaar om uit te rukken. Met maskers en al! En ik overdrijf niet.
Maar nu de toon gezet vrees ik dat ik er niet aan kan weerstaan en zodadelijk de algemene zondagsrust verstoor. Komaan mijn ouwe knaller, millimeter die groene zode tot ongekende dieptes! Ik ben er klaar voor!
En weet je wat zo gek is? Nergens anders ter wereld zijn er gekken die op zondag hun grasmaaier of hogedrukreiniger – what’s in a name- durven inschakelen.
Ik brul naar de buurman dat hij zeker ook het gluren naar de mollige Russiche wijven mist?!
Hij buigt zijn hoofd en bestudeert z’n gras terwijl z’n vrouw met Vanisch z’n onderbroeken bespuit. “Ja, hij zweet nogal tussen z’n billen!”, gilt ze naar haar bevriende buurvrouw. Het leven is aan de geniepigaards en geloof het of niet maar ik ben niet van dat soort.