Vandaag zei een collega van me dat je wel gek moest zijn om zoals die acteurs van “fc de kampioenen” al achttien jaar hetzelfde te staan doen.Ik zei hem dat ik die mensen wel begreep en onmiddellijk werd ik bestempeld als een cultuurbarbaar die niet opzoek ging naar uitdagingen in mijn leven.

 En dat alleen maar omdat ik zei dat ik begreep waarom mensen er voor kiezen om 18 jaar “fc de kampioenen” te spelen. Want hoe gek dat dat ook mag klinken; acteurs zijn ook maar mensen die moeten eten, drinken…huizen afbetalen, kinderen laten studeren…. Want hoe graag we ons zelf ook op de Olympusberg plaatsen en allerlei artistieke dromen najagen er is ook zoiets als een realiteit. Daarnaast en niet onbelangrijk en bijna gek is dat je acteurs alleen maar over geld, dromen die meestal gerelateerd zijn aan bezit en werkeloosheid hoort praten. Een paradox? Daarenboven weet iedereen – en als je dat niet weet bezoek dan mijn pagina “nasporingen op werkgebied” – dat ik de afgelopen tien non stop gewerkt heb en geen enkele uitdaging uit de weg gegaan.

 De collega schudde zijn hoofd, ging verder met het leeg drinken van zijn koffie die hij gelukkig niet hoefde te betalen. Ik liet hem en dacht wat je ook artistiek presteert of wil presteren bezit ben je altijd. Een oordeel is er altijd – van pers, publiek, collega’s…- omdat we ons open en bloot geven. Dat is al een keuze om trots op te zijn. Nu nog het besef.