Ik werk nog steeds met de studenten van De Dageraad in Kortessem aan hun verhaal, 1 seconde. En ik geloof ook daar steeds meer en meer in kracht van de eenvoud. Nu moet ik hetzelfde geloof in eenvoud ook nog in m’n privé leven vinden en dan denk ik dat allemaal nog goed komt met me. Tegelijk reflecteer ik voor een debat aan de Vrije Universtiteit Brussel over het cultuurbeleid van de laatste jaren,hoe ik daar tegenover sta en wat mijn queeste, questions, vragen zijn bij dit beleid. En dan stel ik vast dat we soms simpelweg de mens vergeten. Omdat het ons profijt afwerpt, door aan cultuur te doen of kunst te vreten kunnen we ons zelf buitenspel zetten in deze maatschappij. We koesteren haar onder een laag van intellectueel vernis. En zie, een groot deel van onze bevolking verarmt. Ik weet niet of u soms het nieuws opzet? Ik wel. Fabrieken die sluiten, arbeiders, bedienden verliezen hun baan. En wat zie ik, kunst wordt gebruikt om afstand te scheppen.

We hebben het zelf niet door; het verschil in klasse wordt groter en groter. En ons cultureel kapitaal, want dat is zij, is ongelijk verdeeld.
Zoals ik al zei, wij profiteren er van. Alle soorten van voorkeur en smaak bepalen onze positie in de sociale ruimte.

En dan werk ik met studenten die veelal reeds veroordeeld zijn in hun toekomst. Hun plannen bevinden zich diep diep daar we – naast het aanleggen van autowegen en andere rechtstreekse prachtige projecten – belastingen voor betalen. Juist, Hun toekomst bestaat er uit dat ze een last zijn voor deze maatschappij. Nu werk ik met hen en ontdek talenten die er voordien niet waren uitgekomen. Onaangeraakt zaten ze in een hoekje te wachten. Mocht er tijd vrij komen om ieder van ons even die aandacht te schenken zodat onze “ware” talenten boven komen dan zou deze maatschappij niet hoeven te zeuren over subsidies, belastingen, fondsenwerving want dan creëren we een maatschappij waar ook die mensen een toegang krijgen tot cultuur, sterker nog, een doorbraak forceren en bijdragen tot wat cultuur is. Zo zijn ze geen last meer voor deze wereld maar een verrijking in onze analyse van de werkelijkheid.